260. Roberts Alison Dramatyczny dyzur

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Weselne plany mogą poczeka�. Kula ziemska już zwalniała, a jej zależało, by jak
najszybciej stanęła w miejscu. Zaraz.
- A może powinniZmy najpierw się zaręczy�? - sze
pnął.
- Chyba tak.
- Ale nie na długo - ciągnął. - MoglibyZmy się pobra�
przed Bożym Narodzeniem.
- To przecież za dwa tygodnie!
- Wystarczy. W przyszłym tygodniu kupimy pierZcio
nek i przez bardzo krótki czas będziemy narzecze�stwem.
Pobierzmy się w Wigilię. Chciałbym, żeby dzie� Boże
go Narodzenia był pierwszym dniem naszego wspólnego
życia.
96
ALISON ROBERTS
- MyZlałam, że to twoja sprawka. - Z trudem otworzy
ła oczy. - To nie ja. Mnie też zdarzyło się to po raz pier
wszy.
- To znaczy, że dokonaliZmy tego razem - powiedział
z zadowoleniem i pocałował ją delikatnie. - Czyli jesteZ
my dla siebie stworzeni.
Zastanawiała się, jak długo będzie czekała, by ponownie zatrzymali ziemię.
- Chyba masz rację.
- Jestem o tym przekonany. Penny, zamieszkaj ze
mną. Nie chcę by� sam w tym łóżku.
Nie wiedziała, co powiedzie�. Czy to możliwe, by sprawy przybrały tak szybki obrót?
Może to dziwne, ale czuła, że powinna to zrobi�. Jednak jakiZ wewnętrzny głos
protestował i dopiero po chwili uprzytomniła sobie, że Greg również prosił ją, by się do
niego wprowadziła. W stałym związku takie posunięcie wydawało się logiczne, lecz
Gre-gowi zależało wyłącznie na seksie, więc gdy odmówiła, przestał się z nią spotyka�.
Od Marka oczekiwała czegoZ więcej.
- Nie mogę - odrzekła po namyZle.
- Dlaczego? - Wpatrywał się w jej oczy. - JesteZmy
sobie przeznaczeni. ZgodziłaZ się z tym.
- Chcesz, żebym z tobą sypiała. Dlaczego nie? Ja też
chcę tego. - Przygryzła wargę. - Jak najczęZciej. Ale dla
mnie poważny związek to coZ więcej niż wspólne miesz
kanie.
- OczywiZcie. - Nie odrywał od niej oczu. - Kocham
cię. I chcę dzieli� z tobą nie tylko łoże, lecz całe życie.
- Czy ty...?
-
ROZDZIA� SI�DMY
- Mam wymioty z biegunką. Oraz skręconą kostkę.
- Belinda zapisywała szczegóły swoich przypadków na
tablicy.
- Biedactwo. - Penelope współczuła koleżance, lecz
postanowiła ją przelicytowa�. - A ja mam próbę samo
bójczą przez przedawkowanie oraz obolałe plecy. - Tego
dnia jeszcze nie było czym się przechwala�.
- Mam jeszcze ciało obce w lewym oku!
- A ja w prawej dziurce od nosa!
Belinda parsknęła Zmiechem.
- WygrałaZ. Nie przebiję cię. Co to jest?
- Podejrzewamy, że guma do żucia. Nikomu nie udało
się tam dotrze�. Nie słyszałaZ tych wrzasków?
Podszedł do nich Jack.
- Jest wam tak wesoło, jakbyZcie tu nie pracowały.
- Rozejrzał się, po czym Zciągnął brwi. - Któż to tak
krzyczy?
- Dwulatek w szóstce.
- Wepchnął sobie coZ do prawej dziurki w nosie - po
spieszyła z wyjaZnieniem Belinda, po czym obydwie się
rozeZmiały.
- Przyjemnie jest patrze� na ludzi zadowolonych
z pracy - zauważył Jack, jednoczeZnie badawczo przyglą-
-
98
ALISON ROBERTS
- Niech tak będzie. - Nie chciała myZle� o tym, jak jej
rodzina załatwi bilety na samolot podczas Zwiątecznego
nasilenia ruchu. Teraz chciała myZle� tylko o jednym. Je
szcze mocniej przylgnęła do niego, zmuszając go do re
akcji.
- Porozmawiamy póxniej.
- Mhm - szepnęła. - Dużo póxniej.
-
DRAMATYCZNY DY� UR
101
- Co to za przypadek? - zainteresowała się Penelope,
żądna ambitniejszych wyzwa�.
- Urazy wielosystemowe. Auto kontra drzewo. Trzeci
stopie� nieprzytomnoZci na skali Glasgow.
- Pacjent zaintubowany? - zapytał Jack.
- Nie. Z powodu szczękoZcisku. Ma także pękniętą
podstawę czaszki, więc pielęgniarze również nie byli
w stanie założy�-mu rurki przez nos. Nasycenie tlenem
osiemdziesiąt pię� procent.
Pielęgniarki już ruszyły w stronę sali, po drodze nakładając jednorazowe fartuchy.
- Trzeci stopie�! - Penelope potrząsnęła głową. - Tyle
samo co drzewo!
Piętnastopunktowa skala Glasgow służy do pomiaru poziomu przytomnoZci pacjenta.
Podzielona jest na trzy kategorie: szerokoZci otwarcia xrenic oraz reakcji na bodxce
werbalne i motoryczne. Najwyższa ocena to piętnaZcie punktów, najniższa trzy.
Otrzymuje ją pacjent, który nie reaguje na głos ani na bolesne bodxce. Osoba zmarła
otrzymuje po jednym punkcie w każdej kategorii. Penelope widziała wielu pacjentów,
zwłaszcza młodych, którzy przeżyli i odzyskali zdrowie, mimo że ich przytomnoZ�
oceniono na trzy punkty. Trzy punkty wymagają pełnej gotowoZci reanimacyjnej.
- Kto zajmuje się sztucznym oddychaniem? - rzuciła
Penelope, otwierając pojemniki z kroplówkami. - Ja mam
krążenie.
- Arnanda. - Belinda przygotowywała instrumenty. -
Jestem szefową zespołu - rzekła do Amandy. - Nie zapo-
j sprawdzi� baterii laryngoskopu. I przygotuj cały ze-
100
ALISON ROBERTS
dając się Penny. - A ty już od paru dni wyglądasz jak uosobienie szczęZcia.
- Penny jest w siódmym niebie - potwierdziła Belin-
da. - Umieram z zazdroZci.
- Czy będzie mi dane pozna� przyczynę tego niezwy
kłego stanu? - Nie przestawał się uZmiecha�. - Czy może
radoZ� ta wynika z wyzwania zawodowego?
- Zapytaj Marka Wallace'a - rzuciła Belinda. - Albo
poczekaj do jutra, aż zobaczysz pierZcionek.
- Belinda! - ofuknęła ją Penelope. - To miała by� ta
jemnica!
- Wszyscy już wiedzą.
- Oprócz mnie. - Jack promieniał. - Moje gratula
cje...
- Dzięki. - Penny rzuciła przyjaciółce nienawistne
spojrzenie. - To miał by� sekret, dopóki nie znajdziemy
pierZcionka.
- Strasznie się z tym grzebiecie. PowiedziałaZ mi
o tym przeszło tydzie� temu. Sama dobrze wiesz, że tutaj
żadna tajemnica długo się nie uchowa.
- Przez takie koleżanki jak ty.
- To nie ja się wygadałam - zaprotestowała Belinda. -
W zeszłym tygodniu, w pokoju dla personelu Mark wer
tował książkę telefoniczną i wypisywał adresy jubilerów
w mieZcie.
Podszedł do nich Matt.
- Ogłaszam alarm dla urazówki. Za dziesię� minut
wszyscy mają by� na swoich stanowiskach.
- Genialnie! - Belinda się rozpromieniła. - Zaraz ko
muZ przekażę moje wymioty z biegunką!
-
DRAMATYCZNY DY� UR
103
się, by sprawdzi�, czy ktoZ ich widzi. Zwłaszcza Mark. Niestety, patrzył prosto na nich.
Czując, że się czerwieni, wyjęła marker, by opisa� strzykawkę. Zaloty Jeremy'ego były
jej nie w smak, ale co mogła zrobi�?
- Jeszcze minuta.
Cały zespół powoli ruszył do drzwi. Obok Marka przystanął Jack.
- Słyszałem, że należy ci pogratulowa�. Udało ci się.
- Wiem - przyznał. Przeniósł wzrok na Penelope.
Wcale nie była pewna, czy nie ma jej za złe, że ta infor
macja nie jest już ZciZle tajna, ale on tylko uZmiechnął się
do niej.
- Gratulacje? Z jakiego powodu? - To pytanie, zadane
szeptem, zelektryzowało ją. Zapomniała, że Jeremy stoi
tuż obok. - Czy stało się coZ, o czym nie wiem?
Dzięki Bogu nie musiała odpowiada�, ponieważ do sali wkroczyli pielęgniarze z
noszami. Z wyrazu jego twarzy zdążyła jedynie wyczyta�, że wszystkiego się domyZlił.
Oraz że nie jest zadowolony. Poczuła bardzo nieprzyjemny ucisk w dołku, który
towarzyszył jej przez dłuższy czas, mimo że skupiła się już na swoich zadaniach.
- Sheila Henry, lat czterdzieZci dwa.
Kobieta była przypięta do deski. Miała też nałożony kołnierz ortopedyczny. Jeden z
członków ekipy przytrzymywał maskę tlenową. Była podłączona do przenoZnego EKG.
Personel ustawił się do przełożenia deski z noszy na stół.
- Na trzy - komenderował Mark. - Raz, dwa, trzy. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony